EUROPESE
SAMENWERKING
In
zijn kersttoespraak benoemde koning Willem-Alexander het belang van
een gezamenlijke Europese
aanpak
van de instroom van vluchtelingen.
Door
het Nederlandse voorzitterschap van de Europese Unie had ons land een
bijzondere taak in de vormgeving van een gezamenlijke benadering van
de landen van de Unie. Deze samenwerking is urgent, gezien de
continue en massale migratie
van
oost naar west.
Ruim
twee maanden later is er van samenwerking geen sprake meer. Elk van
de 26 landen kiest voor een eigen beleid, behandeling en bejegening.
Grenzen worden gesloten, muren gebouwd en prikkeldraad gelegd.
Voor
de asielzoekers geen opvang, maar uitzetting. Voor hen stapelen we
trauma op trauma. “Rijke” vluchtelingen moeten in Denemarken hun
waardevolle bezittingen inleveren.
Een
journalist noemde dit proces “het begin van de desintegratie van de
EU”. Ons voorzitterschap is niet bij machte dit tij te keren.
De
Nederlandse politiek maakt dankbaar gebruik van deze kentering om ook
onze opvang te versoberen en het accent te leggen op uitzetting en
grenscontroles.
Solidariteit
en barmhartige steun kenmerkten de opvang van vluchtelingen in de
vorige eeuw. Deze maatschappelijk breed gedragen opvatting is, door
de Europese samenwerking verdwenen en veranderd in een continentale
vluchtelingenpolitiek.
Deze
machine komt nu hortend en stotend tot stilstand. De vluchtelingen
zijn in dit machtsspel opnieuw de slachtoffers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten